متن زیر سخنان آیت الله میرباقری به تاریخ 15 مرداد 99 است، که به مناسبت عید سعید غدیر در حسینیه حضرت زهرا سلام الله علیها ایراد فرمودند. ایشان در این جلسه بیان میدارند؛ یکی از کارهایی که انبیاء و ادیان انجام می دهند مدیریت شادی ها و غصه های امت است. یکی از دلایلی که می تواند موجب شادی امت بشود، نزول مائده آسمانی است که امت حضرت عیسی درخواست این مائده را کردند؛ غدیر هم روزی است که بزرگ ترین مائده آسمانی از جانب خدا بر امت اسلام نازل شد و عید الله الاکبر نامیده شد. خدای متعال هم علاوه بر این که موجبات شادی امت را در این عید فراهم کرده، مناسکی را هم در این روز معین فرموده، که از جمله آن ها انفاق، اطعام و اخوت بر محور امام است. انفاق بر محور امام یعنی این که انسان امکانات خود را در اختیار امام قرار بدهد نه این که فقط یک مالی را بدون جهت خرج فقرا بکند و توجهی به نقشه امام نداشته باشد. کسی که مال خود را در اختیار امام قرار می دهد، از خدای متعال اجر بی حساب دریافت می کند. اطعام هم همین طور است و باید بر محور امام باشد وگرنه خیلی ها در روز غدیر بدون هیچ توجهی به این عید، خیلی ها را اطعام می کنند. لذا ما باید در این روز هم شاد باشیم و هم مناسک این روز را انجام بدهیم.

نزول مائده آسمانی برای امت حضرت عیسی

أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيم  بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيم  الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِين  وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّاهِرِين  وَ اللَّعْنَةُ عَلَى أَعْدَائِهِم  أَجْمَعِين . یکی از سؤالاتی که در مورد عید غدیر مطرح می شود این است که این عیدی که ما می گیریم و در روایات آمده است که عید الله الاکبر است و مضاف به خدای متعال شده، ریشه اش چیست؟ چرا به ما گفته اند که این روز را عید بگیریم؟

یکی از زمینه هایی که انبیاء و ادیان الهی سعی می کردند انسان ها را در آن زمینه سرپرستی بکنند، مسأله شادی ها و غصه های انسان هاست؛ کما این که دستگاه شیطان هم همین کار را می کند و برای انسان، شادی ها و مناسکی برای شاد بودن در نظر می گیرد و همچنین این مناسک را، هم در سطح خانواده و هم در سطح اجتماع تعریف می کند. انبیاء الهی هم به دنبال مدیریت حزن و شادی انسان ها بودند و نمی گذاشتند انسان بی جهت محزون باشد، بلکه حزن انسان را هدایت می کردند به سمتی که مبدأ حرکت به سوی خدای متعال باشد، مثل حزن عاشورایی. انبیاء علاوه بر این که حزن را جهت می دادند، برایش مناسک هم تعریف می کردند کما این که دستگاه شیطان این کار را می کند.

انسان وقتی بزرگ می شود، موضوع شادی ها و غصه هایش هم به همان نسبت بزرگ می شود؛ معنی ندارد یک انسان بالغ بشود ولی شادی و غصه هایش کودکانه بماند. بنابراین وقتی انسان بالغ می شود و موضوعات جدیدی برای نشاطش تعریف می شود، مناسک جدیدی هم برای دست یابی به این نشاط برایش مطرح می شود.

در سوره مبارکه مائده آمده است «إِذْ قالَ الْحَوارِيُّونَ يا عيسَى ابْنَ مَرْيَمَ هَلْ يَسْتَطيعُ رَبُّكَ أَنْ يُنَزِّلَ عَلَيْنا مائِدَةً مِنَ السَّماءِ»(مائده/112) حواریون به حضرت عرض کردند که آیا پروردگار تو می تواند برای ما یک مائده ای از آسمان نازل کند؟ مائده به ظرفی می گویند که داخلش طعام باشد؛ البته گاهی به خود طعام هم مائده گفته می شود. سؤالی که پیش می آید این است که این حواریونی که مؤمن بودند چرا این سوال را پرسیدند؟ «هَلْ يَسْتَطيعُ» معنایش این نیست که خدا می تواند یا نمی تواند که در ادامه بگوییم این ها در قدرت خدا شک داشتند؛ معنایش این است که آیا مصلحت ما هست که این کار را برای ما انجام بدهد یا خیر. سؤال آن ها این بود که ما لایق این هستیم که برای ما مائده آسمانی بیاید یا خیر. یعنی اشکال از ناحیه خودشان است نه این که شک در قدرت خدا داشته باشند.

حضرت عیسی در جواب حواریون فرمود «اتَّقُوا اللَّهَ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنينَ» اگر مؤمن هستید تقوای الهی داشته باشید. سه احتمال در معنی این آیه است؛ یکی این است که اگر می خواهید مائده آسمانی برایتان نازل بشود باید به مقام تقوا برسید. یک احتمال دیگر هم این است که به نظر می آمده معجزات دیگر حضرت این ها را قانع نکرده و الان دوباره می گویند یک مائده آسمانی بیاور؛ البته این معنا در شأن حواریون نیست. و احتمال دیگر این است که آنها این معجزه را برای لهو و لعب می خواستند. با خودشان این طور حساب می کردند که انبیاء آمد اند که در عالم لهو و لعب به پا کنند؛ مثلا اگر حضرت مریض و کور مادر زاد را شفا می دهد یا مرده زنده می کند برای لهو و لعب است و ایرادی ندارد که آدم بگوید حالا یک مائده آسمانی هم برای ما بیاورید. برای همین حضرت فرمود «اتَّقُوا اللَّهَ» یعنی دستگاه اعجاز انبیاء، برای لهو و لعب نیست که بگوییم اگر این معجزه را کردند آن معجزه را هم انجام بدهند. البته این هم در شأن حواریون نیست و همان معنای اول بهتر است.

در ادامه حواریون توضیح دادند که ما دنبال لهو و لعب و بازی کردن با معجزات نیستیم «نُريدُ أَنْ نَأْكُلَ مِنْها»(مائده/113) می خواهیم از این مائده آسمانی بخوریم و دوست داریم که این رزق نصیب ما بشود «وَ تَطْمَئِنَّ قُلُوبُنا» وقتی این مائده آسمانی را خوردیم، به مرحله اطمینان قلب برسیم «وَ نَعْلَمَ أَنْ قَدْ صَدَقْتَنا» در مورد صدق شما به مرحله علم الیقین برسیم «وَ نَكُونَ عَلَيْها مِنَ الشَّاهِدين» و نسبت به این معجزه الهی شاهد بر امت باشیم. حواریونی که در موردشان آمده است «وَ إِذْ أَوْحَيْتُ إِلَى الْحَوارِيِّينَ أَنْ آمِنُوا بي  وَ بِرَسُولي  »(مائده/111) این حواریونی که خدای متعال به آن ها الهام کرده ایمان بیاورید و آن ها هم گفتند «آمَنَّا وَ اشْهَدْ بِأَنَّنا مُسْلِمُونَ» این مطلب را از حضرت مسیح تقاضا کردند.

بعضی مفسرین گفته اند که اگر رزق انسان رزق آسمانی بشود، اطمینان قلب پدید می آید. بین رزق ما و حالات ما ارتباطی وجود دارد و رزق حرام برای انسان شک ایجاد می کند. حالا شاید این درخواستی که حواریون داشتند هم همین باشد که ما می خواهیم از این طعام بخوریم تا «تَطْمَئِنَّ قُلُوبُنا» یعنی ما اصلا دنبال این ابتهاجات ظاهری نیستیم و اگر می خواهیم از این طعام بخوریم برای این است که به اطمینان قلب برسیم. البته اینجا هر دو گفته شده؛ یعنی اولا می خواهیم از این رزق استفاده کنیم و ثانیا دنبال اطمینان قلب هستیم. نکته دیگر هم این است که در عبارت «وَ نَعْلَمَ أَنْ قَدْ صَدَقْتَنا» پیداست که این علم، آن علم ظاهری نیست که با استدلال حاصل می شود و علمی است که بر اثر این مائده آسمانی به دست می آید.

این مطلبی که حواریون از حضرت خواستند، تقریبا درخواست مؤید است. گاهی اوقات ما در زندگی خود، به خصوص وقتی که کار سخت می شود به مؤیداتی احتیاج داریم تا مطمئن شویم؛ وقتی آن مؤیدات الهی بیاید انسان با اطمینان خاطر به راهش ادامه می دهد. گویا این بزرگواران نیز می خواستند که در این مسیر سختی که پیش رویشان است مؤیدی از طرف خدا داشته باشند. خدای متعال هم این کار انجام داد.

البته خود این هم نکته مهمی است که انسان به ارزاق آسمانی اشتها پیدا بکند و ارزاق آسمانی را طلب کند. ما معمولا رزق خود را همین چیز های دم دستی می بینیم. در روایت آمده است که کسی که نعمت های خدا را در خوردنی ها و پوشیدنی ها خلاصه کند، گرفتار عذاب می شود؛ چون کفران نعمت می کند. خیلی وقت ها اصلا ذائقه ما این طور نیست که مائده آسمانی از خدا بخواهیم؛ در صورتی که این نکته خیلی مهم است. حواریون به مرحله ای رسیدند که طالب مائده آسمانی هستند و علاوه بر آن دنبال این هستند که از طریق آن مائده آسمانی برایشان اطمینان قلب به وجود بیاید. عرض کردم که خدای متعال گاهی این مؤیدات را سر راه مؤمن قرار می دهد، به خصوص جایی که کار سخت می شود. با این مؤیدات هم اطمینان نفس حاصل می شود و انسان می تواند راه خود را ادامه بدهد. حواریون حضرت هم به نظر در همچین مقامی هستند.

وقتی حواریون از حضرت مسیح درخواست مائده آسمانی می کنند تا به آن چهار هدف برسند، حضرت همان خواسته آن ها را به خدا عرضه می دارد، ولی درخواست ایشان سرشار از ادب است «اللَّهُمَّ رَبَّنا أَنْزِلْ عَلَيْنا مائِدَةً مِنَ السَّماءِ تَكُونُ لَنا عيداً لِأَوَّلِنا وَ آخِرِنا»(مائده/114) حضرت درخواست می کنند که وقتی این مائده آسمانی نازل می شود، برای همه امت به منزله عید باشد «وَ آيَةً مِنْكَ» و آیه و نشانه ای باشد که موجب هدایت و ایجاد یقین و اطمینان بشود «وَ ارْزُقْنا وَ أَنْتَ خَيْرُ الرَّازِقينَ».

خدای متعال هم درخواست حضرت را اجابت فرمود «قالَ اللَّهُ إِنِّي مُنَزِّلُها عَلَيْكُمْ»(مائده/115) من این مائده آسمانی را نازل می کنم «فَمَنْ يَكْفُرْ بَعْدُ مِنْكُمْ فَإِنِّي أُعَذِّبُهُ عَذاباً لا أُعَذِّبُهُ أَحَداً مِنَ الْعالَمينَ» بعد از این که این مائده آسمانی نازل شد، اگر کسی کفر بورزد او را طوری عذاب می کنم که احدی از عالم را آن طور عذاب نکرده ام.

مائده آسمانی امت اسلام

بنابراین عید انسان روزی است که برایش یک مائده آسمانی نازل می شود. مائده ای که یک آیه و رزق الهی است و موجب اطمینان قلب و علم حقیقی می شود. روزی که این اتفاق می افتد و یک مائده آسمانی نازل می شود، روز عید است. البته ظرفیت ها متفاوت است؛ گاهی یک مائده برای یک نفر نازل می شود و گاهی مائده به گونه ای نازل می شود که برای یک امت عید می شود.

بنابراین ما زمانی عید می گیریم که یک مائده آسمانی نازل شده باشد. مثلا وقتی انسان یک ماه رمضان بندگی می کند، خدای متعال در روز عید فطر درهایی را برای او باز می کند که نتیجه اش می شود «جَعَلْتَهُ  لِلْمُسْلِمِينَ  عِيداً». عید قربان هم همین طور است؛ وقتی انسان مناسک حج را پشت سر می گذارد، عید گرفته می شود. اما مهم ترین این عیدها، عید غدیر است. آن چیزی که در غدیر نازل شده، مائده ای است که مثل و بدیل ندارد و برای همین عیدالله الاکبر است. امام صادق علیه السلام فرمود آیا گمان می کنید که خدای متعال عیدی بزرگ تر از غدیر دارد؟ بعد حضرت سه بار سوگند خوردند لا والله. لذا عیدی که ما می گیریم به خاطر این است که این مائده آسمانی برای ما نازل شده و این مائده، حقیقتی است که می تواند همه عالم بر سر سفره خود بنشاند و متنعم کند.

انفاق در راه خدا، همان انفاق در راه امام

عرض کردیم که دین برای شادی مناسک متناسب را تعیین می کند؛ لذا این عید، آداب خاص خودش را دارد. از جمله مناسک این عید روزه است و اطعام و عهد اخوت؛ منتها باید توجه داشت که این اخوت و اطعام، بر محور امیرالمؤمنین است. اطعام وقتی بر محور امام قرار بگیرد طوری می شود که گویا صد و بیست و چهار هزار پیامبر اطعام شده اند.

در سوره مبارکه حدید قبل از این که دستور به انفاق بدهد می فرماید «آمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ أَنْفِقُوا مِمَّا جَعَلَكُمْ مُسْتَخْلَفينَ فيهِ»(حدید/7) به خدا و رسول ایمان بیاورید و انفاق کنید. انفاق باید به ایمان به خدا و رسول برگردد. انسانی که به خدا و رسول ایمان ندارد، انفاقش انفاق نیست؛ یعنی صرف این که شخص، گرسنه ای را سیر کند یا برهنه ای را بپوشاند عمل خوبی است، ولی انفاق اسلامی نیست. انفاق این است که انسان به خدا و رسول ایمان بیاورد و در مسیر خدا و در نقشه نبی اکرم انفاق کند. یعنی امکانات خودش را در اختیار حضرت قرار بدهد تا ایشان کار خود را انجام بدهند.

ذیل سوره مبارکه منافقون آمده است که منافقین می گویند «لا تُنْفِقُوا عَلى  مَنْ عِنْدَ رَسُولِ اللَّهِ حَتَّى يَنْفَضُّوا»(منافقون/7) امکانات خود را دور و بر پیغمبر قرار ندهید تا جمعیت از دور ایشان پراکنده بشود. خدای متعال یک جواب به آن ها می دهد و یک دستور به مؤمنین؛ جوابی که به منافقین می دهد این است که «وَ لِلَّهِ خَزائِنُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ لكِنَّ الْمُنافِقينَ لا يَفْقَهُونَ» تمام گنجینه های آسمان و زمین برای خداست و این اموالی که به شما داده شده، یک قطره از آن بی نهایت است. در ضمن کلید این گنجینه الهی را هم در اختیار نبی اکرم قرار داده اند و حضرت این گنجینه ها را رد کرده اند چون امت سازی با پول انجام نمی شود. البته بعد از این که امت شکل بگیرد نیاز به پول دارد که آن موقع خدای متعال درها را باز می کند «وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرى  آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَيْهِمْ بَرَكاتٍ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ»(اعراف/96) بنابراین امت با سختی درست می شود نه با پول.

در ادامه می فرماید «وَ أَنْفِقُوا مِنْ ما رَزَقْناكُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِيَ أَحَدَكُمُ الْمَوْتُ فَيَقُولَ رَبِّ لَوْ لا أَخَّرْتَني  إِلى  أَجَلٍ قَريبٍ فَأَصَّدَّقَ وَ أَكُنْ مِنَ الصَّالِحينَ »(منافقون/10) به مؤمنین دستور می دهد قبل از این که فرصت تمام شود انفاق کنید؛ وقتی فرصت تمام بشود التماس خواهید کرد که من را برگردانید تا صدقه بدهم و خودم را اصلاح کنم. لذا پیداست همان مالی که منافقین نباید بدهند و در بود و نبود مالشان فرقی نیست، در مورد مؤمنین بر عکس است. مؤمنین حق ندارند بگویند خدای متعال اگر می خواست درهای خزائنش را باز می کرد؛ ما چرا انفاق بکنیم؟ این حرفی است که قرآن از قول یهود نقل می کند؛ یهودی ها می گفتند چرا ما به کسی روزی بدهیم که خدای متعال اگر می خواست خودش این کار را می کرد؟ یعنی ما چرا در کار خدا دخالت کنیم؟ خدای متعال نخواسته روزی بدهد پس ما هم نمی دهیم!

اما خدای متعال می فرماید اینطور نیست و باید انفاق کنید. چون شما وقتی انفاق می کنید اصلاح می شوید؛ وقتی امکانات و جان و مالتان در جبهه نبی اکرم انفاق می شود شما اصلاح می شوید. «فَيَقُولَ رَبِّ لَوْ لا أَخَّرْتَني  إِلى  أَجَلٍ قَريبٍ فَأَصَّدَّقَ وَ أَكُنْ مِنَ الصَّالِحينَ» اگر انفاق نکنید در قیامت می گویید چرا به من مهلتی ندادی که صدقه بدهم؟ لذا این انفاق، خود انسان را اصلاح می کند. «خُذْ مِنْ أَمْوالِهِمْ صَدَقَةً تُطَهِّرُهُمْ وَ تُزَكِّيهِمْ بِها وَ صَلِّ عَلَيْهِمْ إِنَّ صَلاتَكَ سَكَنٌ لَهُمْ»(توبه/103) ای پیغمبر از این مؤمنین صدقه بگیر؛ البته تو احتیاج نداری ولی وقتی از آن ها صدقه می گیری آنها را تطهیر می کنی و بر آنها صلوات بفرست چون صلوات تو برای آن ها آرامش می آورد.

این انفاقی که ما مکلف به آن هستیم به این معناست که انسان امکاناتش را برای اصلاح جامعه در اختیار نبی اکرم قرار بدهد و قلوب مردم را حول حضرت جمع کند. قرآن می فرماید «آمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ أَنْفِقُوا» بعد هم می فرماید «لا يَسْتَوي مِنْكُمْ مَنْ أَنْفَقَ مِنْ قَبْلِ الْفَتْحِ وَ قاتَلَ»(حدید/10) در این انفاق هم باید سر وقت مالتان را بیاورید؛ آن هایی که قبل از فتح مکه انفاق کردند با آن هایی که صبر کردند و بعد از فتح مکه مالشان را آوردند فرق می کنند. «أُولئِكَ أَعْظَمُ دَرَجَةً مِنَ الَّذينَ أَنْفَقُوا مِنْ بَعْدُ وَ قاتَلُوا وَ كُلاًّ وَعَدَ اللَّهُ الْحُسْنى » البته خدای متعال به هر دو گروه وعده خوب داده ولی آن کسی که سر موقع انفاق می کند برتر است. بنابراین انفاق هم باید در جبهه حضرت باشد هم باید به وقت باشد.

بعد می فرماید «مَنْ ذَا الَّذي يُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً فَيُضاعِفَهُ لَهُ وَ لَهُ أَجْرٌ كَريمٌ»(حدید/11) تا اینجا دستور به انفاق بود ولی حالا دستور دیگری می دهد. «مَنْ ذَا الَّذي يُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً» چه کسی به خدا قرض حسن می دهد؟ این خرج کردن در راه خدا یک جور دیگری است؛ اگر این کار را بکنید «فَيُضاعِفَهُ لَهُ» خدای متعال برای شما مضاعف می کند «وَ لَهُ أَجْرٌ كَريمٌ» و پاداش کریم به شما می دهد.

در ادامه پاداش کریم را توضیح می دهد؛ «يَوْمَ تَرَى الْمُؤْمِنينَ وَ الْمُؤْمِناتِ يَسْعى  نُورُهُمْ بَيْنَ أَيْديهِمْ وَ بِأَيْمانِهِمْ بُشْراكُمُ الْيَوْمَ جَنَّاتٌ تَجْري مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدينَ فيها»(حدید/12) در قیامت مؤمنین را می بینی در حالی که نورشان از پیش رو و جانب راستشان حرکت می کند و مسیر جنت برایشان باز می شود؛ این همان اجر کریمی است که به این ها داده می شود. بعد می فرماید «ذلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظيمٌ» فوز عظیم هم همین است که انسان وارد محشر می شود در حالی که نورش در مقابلش است. در روایت آمده که مقصود از این نور، امام است. لذا فوز عظیم یعنی همان محشور شدن و وارد بهشت شدن با امام.

در ادامه می فرماید «يَوْمَ يَقُولُ الْمُنافِقُونَ وَ الْمُنافِقاتُ لِلَّذينَ آمَنُوا انْظُرُونا نَقْتَبِسْ مِنْ نُورِكُمْ»(حدید/13) منافقین یعنی همان هایی که می گفتند «لا تُنْفِقُوا عَلى  مَنْ عِنْدَ رَسُولِ اللَّهِ» آنجا به مؤمنین می گویند اجازه بدهید تا ما از نور شما استفاده کنیم «قيلَ ارْجِعُوا وَراءَكُمْ فَالْتَمِسُوا نُوراً» به آن ها گفته می شود که برگردید و از پشت سرتان نور بیاورید. این نور پشت سر همان «مَنْ ذَا الَّذي يُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً» است که منافقین این کار را نمی کنند.

نکته ای که در مورد این قرض حسن وجود دارد این است که با انفاق های دیگر متفاوت است؛ در اصل قله انفاق در راه خداست. در روایت آمده وقتی این آیه نازل شد «مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ خَيْرٌ مِنْها»(نمل/89) اگر کسی عمل خوبی انجام بدهد خدای متعال مزد بهتری به او می دهد، حضرت تقاضا کردند که خدای متعال ثواب امت را بیش از این قرار بدهد؛ این آیه نازل شد «مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثالِها»(انعام/160) ده برابر به او می دهیم؛ باز هم حضرت تقاضای بیشتر کردند که این آیه نازل شد. «مَنْ ذَا الَّذي يُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً فَيُضاعِفَهُ لَهُ أَضْعافاً كَثيرَةً»(بقره/245) وقتی خدای متعال می فرماید «كَثيرَةً» یعنی بدون حد؛ لذا حضرت دیگر درخواست بیشتر نکردند. لذا اگر کسی می خواهد به مرحله ای برسد که پاداشش ده برابر و این ها نباشد و بدون حد باشد، باید به خدا قرض الحسنه بدهد.

در مورد قرض حسن حضرت فرمود قرض حسن یعنی این که امکاناتت را به امام برسانی؛ یعنی اگر کسی تمام امکاناتش را در اختیار امام قرار داد به قله انفاق رسیده است. برای همین است که ما می گوییم اطعامی که در غدیر می کنیم اطعام حول امام است یا به تعبیر دیگر اطعامی است که متصل به امیرالمؤمنین است و الا انسان ممکن است خیلی ها را در روز عید غدیر اطعام کند و توجهی به این عید نداشته باشد؛ این اطعام که اطعام عید غدیر نیست. لذا آن اطعامی که حضرت فرمود که اگر انجام بدهید گویا صد و بیست و چهار هزار پیامبر را اطعام کرده اید، اطعام بر محور امام است.

اخوت روز غدیر هم همین طور است. این که دستور به اخوت داده اند، منظور اخوت بر محور امیرالمؤمنین است، نه هر اخوتی. این اخوت هم صرفا یک اخوت تشریعی نیست که شارع ما را برادر فرض کرده باشد و برای این برادری، احکامی جعل کرده باشد؛ اخوت بر محور امیرالمؤمنین علیه السلام، یک اخوت حقیقی است و حساب و کتاب دارد.

حالا آنچه موجب می شود ما غدیر را عید بگیریم، این است که در این روز برای ما یک مائده آسمانی نازل شده است. شاید علت این که سوره مائده، مائده نامیده شده هم به خاطر مائده امت حضرت عیسی نباشد، بلکه به خاطر مائده ای باشد که در این سوره بر مؤمنین نازل شده است؛ چون عمده این سوره بر محور ولایت است و خیلی از آیات غدیر مثل «الْيَوْمَ يَئِسَ الَّذينَ كَفَرُوا مِنْ دينِكُمْ»(مائده/3)، «الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دينَكُمْ» و «يا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ»(مائده/67) در این سوره هستند. لذا آن مائده آسمانی که خدا در روز غدیر نازل فرموده، یک مائده بی بدیل است و می تواند همه عالم را بر سر سفره خودش بنشاند.

نکته دیگری هم که این روز دارد این است که مناسک خاص خودش را دارد. از جمله آن ها تزاور و دیدار بر محور امام و اطعام بر محور امام و اخوت بر محور امام است. کانه در این روز در باطن عالم یک اتفاقات خاصی می افتد که ما با مناسک خاصی به استقبال این اتفاقات می رویم.