پس این مقامی است که ما می توانیم به آن برسیم. فرصت های دنیا مثل فرصت ماه رمضان و شب قدر برای همین است. ماه رمضان بیت النور امام است «

شَهْرُ رَمَضانَ الَّذِي أُنْزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ



»(بقره/185). می دانید قرآن جایش کجاست؟ «

بَلْ  هُوَ آياتٌ  بَيِّناتٌ  فِي  صُدُورِ الَّذِينَ  أُوتُوا الْعِلْم



»(عنکبوت/49)، حضرت فرمود: خدای متعال نمی فرماید قرآن بین دو جلد کتاب است بلکه می فرماید در سینه آن کسانی است که خدای متعال بهشان علم داده و این یعنی ما اهل بیت. جای قرآن  قلب امام است و این قرآن در ماه رمضان منتشر شده است.

سفره امام در ماه رمضان پهن است و قرآن را باید از ایشان گرفت. این قرآن در ماه رمضان در اختیار امام است و یکی از بیت النورها است. یک عزیزی می فرمود شب قدر ظرف زمانی امام زمان و بیت النور امام زمان است. اصلا اینها را گذاشته اند که ما از طریق این ماه رمضان به امام و قرآن برسیم.

چند نکته کوتاه هم عرض کنم. نکته اول اینکه روز آخر ماه رمضان است و رزق ماه رمضان ما باید رزق قرآن و ولایت باشد. ماه رمضان یکی از بیت النورهاست و یکی دیگر از بیت النورهای ما که مهم است حرم امام است. وقتی دم در حرم می ایستید و می گویید: «

اللَّهُمَّ إِنِّي وَقَفْتُ عَلَى بَابِ بَيْتٍ مِنْ بُيُوتِ نَبِيِّكَ وَ آلِ نَبِيِّكَ عَلَيْهِ وَ



»، یعنی حرم یکی از خانه های نبوت است و خدای متعال برای ما این دو را با هم جمع کرده است، یعنی هم ماه رمضان هم بیت النور امام رضا که فوق العاده است. نتيجه این لطف خداوند باید این بشود که به امام برسیم و خروجی ماه رمضان مان محبت و ولایت امام و نورانی شدن به نور ایشان بشود. اگر کسی به اینجا رسید به همه چیز رسیده است.

«

نَحْنُ أَصْلُ كُلِّ خَيْرٍ وَ مِنْ فُرُوعِنَا كُلُّ بِرٍّ فَمِنَ الْبِرِّ التَّوْحِيدُ وَ الصَّلَاةُ وَ الصِّيَامُ



» اگر کسی به امام رسید، به توحید و صلاة رسیده است و حقیقت روزه را می فهمد، اما اگر کسی به امام نرسید روزه اش می شود گرسنگی. اگر کسی به امام رسید باید بوی امام بدهد، چرا که اگر کسی وارد بهشت شد بوی عطر بهشت می دهد. در روایات دیدید که فرمود بوی بهشت تا پانصد سال می رود، البته چند دسته از آن محروم اند که یکی از آن ها عاق والدین هستند.

آدم از یک بازار عطر فروشها عبور می کند لباسش بوی عطر می گیرد، چطور می شود کسی وارد بهشت بشود اما بوی عطر ندهد؟! مگر می شود کسی بوی ماه رمضان ندهد؟! مگر نفرمودند درهای بهشت در ماه رمضان باز است. ماه رمضان کانه یک شعبه ای از بهشت است و کسی که وارد ماه رمضان شد باید بوی بهشت بدهد. چنین کسی باید اخلاقش بهشتی شده و غضب از او دور شود، یعنی بیخودی سر مومنین و زن و بچه و رفیقش داد نزند. بهشتی ها اخلاقشان بهشتی است و در بهشت دعوایی نیست. همه دعواها در جهنم است و جهنمی ها در آنجا یک سره دعوا می کنند، در حالی که بهشتی ها کاملا با همدیگر اهل صلح و صفا هستند.

در بهشت دعوا و نزاع و اخلاق بد نیست و مؤمن باید از همه اینها پاک شده باشد. اگر کسی به امام رسید باید بوی امام بدهد، چرا که امام سرچشمه حیات است، پس خودش هم باید یک شعبه ای از حیات شده باشد. امام دریاست، پس این هم باید بشود یک نهر که هر کس به او می رسد زنده بشود. امام نور است، پس این هم باید شمعی از وجود امام شود و یک چراغی سر راه مومنین باشد که هر کسی او را می بیند به آرامش برسد. امام مبدأ آرامش و طمأنینه و صاحب قلب مطمئنه است. مومن هم باید اینطوری باشد و هرکس کنارش می نشیند آرام شود. علامت رسیدن به امام اینهاست. اگر مؤمن به قرآن رسید باید حقایق قرآن در انسان خودش را نشان بدهد و صفاتش قرآنی شود. الحمدلله همه اینها را همه به دست می آورند اما درجات دارد.

نکته دوم این است که اگر اهل انس با خدا و اهل سحر شدیم، همچنین اگر اهل تلاوت قرآن و تقوا و پروای بیشتر شدیم، ان شاء الله سعی کنیم این ها را حفظ کنیم تا از دست نرود. شیطان در ماه رمضان در غل و زنجیر است. پس دعا کنیم که همیشه قلب ما در ماه رمضان بماند و دست شیطان دیگر به ما نرسد. اینطور نشود که اگر از ماه رمضان بیرون آمدیم دوباره شیطان با آن کیدهای سنگینش سراغمان بیاید و ما را فریب دهد بلکه تلاش کنیم از آنچه به دست اوردیم نگهداری کنیم.

نکته سوم اینکه خودمان را از هم اکنون برای ماه رمضان آینده آماده کنیم. حضرت در اواخر دعای وداع ماه رمضان می گویند: خدایا ما از این ماه بهره مند نشدیم و نتوانستیم حقش را ادا کنیم، ما را زنده نگه بدار تا ماه رمضان دیگر و ما را در طول این یک سال آماده کن که ماه رمضان بعدی اینطوری نشود.

بنابراین آنچه دستاورد ماه رمضان است اصلش معرفت الامام و نزدیکی به امام است. صفات و اخلاق امام باید در انسان پیدا بشود و انسان اهل حلم و بردباری شده و صبور و حکیم بشود. اینها آثار ماه رمضان است. باید نور قرآن در وجود انسان بیاید و معارف را بفهمد البته فروعش هم نماز و سحر خیزی است که باید تا ماه رمضان آینده حفظ شود. محاسبه هم خیلی مهم است چرا که اگر آدم یک جایی اهل محاسبه نبود یک موقعی به خودش می آید که همه چیزش را شیطان برده است. یک عزیزی می فرمود که چرا ما چهل سال است نماز می خوانیم اما پیش نمی رویم؟ چون یک نماز می خوانیم و بعدش یک گناه می کنیم، پس هر چه به دست می آوریم از دست می رود و الا نماز معراج است.

اگر این ماه رمضان را حفظ کنیم ان شاء الله ماه رمضان بعدی روی قله بالاتری می رویم، ولی اگر آن را از دست دادیم دوباره باید از صفر شروع کنیم. راه تحفظ هم این است که مراقبه کنیم. آدمی که حساب پول در جیبش را ندارد یک وقتی به خودش می آید که همه اش را دزد برده، ولی آدمی که حساب پول جیبش را دارد یک دوزاریش کم می شود می فهمد. حجره ای که موش دارد اگر آدم حساب گردو هایش را نداشته باشد وقتی می فهمد که این حجره موش داشته که همه گردوهایش را برده باشد، ولی اگر حواسش باشد همان اولین گردو را که بردارد پیدایش می کند.

آدم باید حساب دارایی هایش را داشته باشد و آن را محاسبه کند. پس وقتی یک ذره از آن کم شد استغفار کند و بفهمد شیطان به او دستبرد زده است. یعنی وقتی دید حال نماز شبش کم شد و حال نماز اول وقت ندارد، بداند شیطان دارد دزدی می کند. اگر دیدید بعد از ماه رمضان هم اول وقت بلند می شوید بدانید دلتان در ماه رمضان مانده، اما اگر دیدید توفیق رفت، بدانید دارید از ماه رمضان بیرون می آیید.

در روایت آمده که فرمود: کسی که حج می رود تا وقتی گناه نکند نور حج در او می ماند، اما وقتی گناه کند از نور حج جدا می شود. ماه رمضان اینطوری است، اگر انسان مراقبه کند این نور ماه رمضان تا ماه رمضان بعدی ان شاء الله می ماند. پس هم باید سرمایه ای که به دست  آوردیم را قدر بدانیم و هم تلاش کنیم این را به ماه رمضان بعدی برسانیم و هم از الان برای ماه رمضان بعدی آماده شویم.

مرحوم سید بن طاوس در اقبال الاعمال در اعمال روز فطر دارد که دنبال خوشی نباش بلکه غرق حزن باش. اگر قبول شده الحمدلله، ولی تو که نمی دانی! پس برای ماه رمضان بعدی آماده شو. اولیاء خدا اینطوری اند و وقتی از مهمانی خدا در می آیند دلشان پیش آن مهمانی است تا سال بعد. آنها لحظه شماری می کنند ماه رمضان بیاید. دیدید وقتی ما به یک سفری می رویم که بهمان خوش می گذرد در دلمان است که ان شاء الله تابستان بعدی هم برویم؛ آیا سفره خدا این اندازه هم نمی ارزد؟!

اولیاء خدا همین که ماه رمضان تمام می شود و آن وداع سنگین دعای وداع را می خوانند، اشک می ریزند که ماه رمضان دارد تمام می شود «عَزَّ فِرَاقُهُ عَلَيْنَا» بعد هم لحظه شماری می کنند که دوباره این در باز شود و این سفره پهن بشود تا سر سفره ماه رمضان خدای متعال بنشینند. پس آنهایی که از ماه رمضان لذت بردند اینطوری اند.