نکته دیگر اینکه ما نباید نیازهای خودمان را از غیر بخواهیم بلکه باید هرچه می خواهیم فقط از خدای متعال بخواهیم. ما باید به مقام توحید، اخلاص و به مقام افتقار الی الله برسیم. لذا اگر بناست این اتفاقات بیافتد و ما آن نیازهای بزرگمان را بفهمیم و در خودمان ایجاد بکنیم، احتیاج داریم که نیازهایمان سرپرستی بشود و یک مربی نیازهای ما را تربیت و هدایت کند و شکل بدهد. ما نیاز به یک مربی داریم که خواسته های ما را در ما سر و سامان بدهد و چه کسی بهتر از معصوم؟! این است که ما باید تحت تربیت معصوم قرار بگیریم. معصومین در این زمینه برای تربیت ما دعاهایی را تعلیم کردند که شاید این دعاها دعای خود معصوم هم نباشد، بلکه ایشان فقط برای شفاعت ما می خوانند و به ما هم یاد دادند. برای این که این اتفاق بیافتد و نیازهای ما اصلاح بشود، ما باید سعی کنیم که نیازهای خودمان را تحت هدایت معصوم قرار بدهیم. اگر شما با دعاهای معصومین مأنوس بشوید همه اینها اتفاق می افتد. یعنی هم نیازهایی از شما حذف می شود و هم یک نیازهایی شکوفا می شود و هم یک نیازهایی تعدیل می شود.

البته مهم تر از این دعاهایی که معصوم نقل می کنند، پشتوانه آن دعاست که خود امام است. بعضی از اهل ذکر می گویند اگر یک استاد راه رفته ای مثل مرحوم آیت الله العظمی بهجت ذکر به شما داد، اصل کار را خود او می کند. شما ذکر را می گویید ولی نفَس او کار را حل می کند، درست هم می گویند. البته این نسبت به معصوم صد درصد درست است. معصوم اگر به شما می گوید دعا کنید، بدانید این دعایی که شما می خوانید در این طرف کار خیلی مهمی نیست، اما آن طرف کار معصوم خیلی مهم است چرا که او به شما حقیقت دعا را عطا می کند. مثل آن کوره های قدیم که یک نفر این طرف می نشست، سِندانی بود و چکشی، او این فلز را می گذاشت در آتش گداخته می شد بعد با چکش می کوبید. یک نفر هم آن طرف دائم به این کوره می دمید و این کوره را شعله ور می کرد. اگر آن نفس نباشد این کوره خاموش می شود و این آقایی که نشسته و می دمد اصل کار را می کند.

در دعا اینطوری است، ما این طرف دعا می کنیم، در خانه خدا گریه و التماس می کنیم، سه ساعت ابوحمزه می خوانیم و در نماز اشک می ریزیم، ولی از آن طرف اگر امام ندمد هیچی اتفاق نمی افتد. لذا دعایی که خود آدم می خواند خیلی پشتوانه ندارد، اما دعایی که معصوم به آدم می گوید بخوانید مثل ابوحمزه و دعای کمیل و عرفه، اگر طبق نظر معصوم عمل بشود پشتوانه این دعا معصوم است.

لذا توجه داشته باشید اگر مثلا می خواهید کمیل بخوانید اول از امیرالمومنین اجازه بگیرید و بگویید آقا شما که اجازه دادید بخوانیم ولی لطف خاصی هم به من بکنید. اینجاست که حقیقت دعای کمیل به انسان عطا می شود و انسان معانی دعای کمیل را می فهمد و می چشد. دعای ابوحمزه هم همینطور است. یک صلوات برای امام سجاد علیه السلام بفرستید بعد اجازه بگیرید و وارد دعای ابوحمزه بشوید تا حضرت عنایت کنند و در دعایتان بدمند. اگر این کار را کردید ان شاء الله هم زبان دعا در انسان پیدا می شود و هم نیازهایش تهذیب و اصلاح می شود. پس یک سری از نیازهایش حذف می شود، یک نیازهایی رشد می کند و یک خواسته هایی که اصلا به خیال انسان نمی رسید در انسان شکوفا می شود.

یک خاصیت دیگر هم در دعای معصوم است و آن اینکه معصوم آدم را با خوف و رجاء سیر می دهد و تهذیب می کند. پس گاهی در انسان خوف ایجاد می کند و همین که می خواهی مأیوس بشوی امیدوارت می کند، در نتیجه نور امید در قلبت می تابد و باز دوباره خوف جدید امید جدید و با این دو بال دعای معصوم انسان را تهذیب می کند و رشد می دهد. «

وَ لَكُمُ الْقُلُوبُ الَّتِي تَوَلَّى اللَّهُ رِيَاضَتَهَا بِالْخَوْفِ وَ الرَّجَاءِ



»(4) خدای متعال قلب معصوم را مستقیم با خوف و رجاء پیش می برد. مومن اگر رشد کرد معصوم عهده دار دلش می شود و با خوف و رجاء دل او را سامان می دهد. در نتیجه آدم نیازهایش می شود همانهایی که معصوم می خواهد و از سر سفره غیر پا می شود.