بنابراین ما اگر بخواهیم برسیم باید مراقب عمل و آرزوهای خودمان باشیم. البته گاهی تفصیل داده شده و گناه ها و این حجاب ها در یک دسته بندی به حجاب های نورانی و ظلمانی تقسیم شده اند. در مناجات شعبانیه آمده است که «

حَتَّى تَخِرَقَ أَبْصَارُ الْقُلُوبِ حُجُبَ النُّورِ



»، ما باید آنقدر دیده های دلمان نورانی بشود که پرده های نورانی هم کنار بروند. یعنی نه فقط از عالم ظلمات باید بیرون برویم بلکه پرده های نورانی هم باید کنار برود «

وَ تَصِيرَ أَرْوَاحُنَا مُعَلَّقَةً بِعِزِّ قُدْسِك



»  پس باید به آن مقام برسیم که «

فَتَصِلَ إِلَى مَعْدِنِ الْعَظَمَةِ



»  به سرچشمه عظمت وصل بشویم. این پرده هایی که باید از جلوی چشم ما کنار برود در یک دسته بندی گفته اند حجاب ها نورانی است و ظلمانی.

حجاب های ظلمانی ابتدائا تقسیم می شوند به عمر ما و اعمال ما، همین اعمال ظاهری و گناه حجاب ظلمانی است. هر گناهی حجاب بین انسان و خدای متعال می شود و انسان را در تاریکی فرو می برد. در روایات دارد هر گناهی که می کنید یک نقطه تاریک در قلبتان پیدا می شود، گاهی این گناه ها که تکرار می شود کل قلب ظلمانی می شود و اگر کل قلب ظلمانی شد فرمود ممکن است باب سعادت دیگر روی انسان بسته بشود. هر نگاه انسان، اقدام انسان و گناه انسان یک حجاب ظلمانی است.

هرکاری که برای خدای متعال نیست به یک معنا یک حجاب ظلمانی است. هر فعلی که انسان انجام می دهد برای غیر از خدای متعال اینها حجاب انسان می شود. صفات رذیله انسان حجاب های ظلمانی اند مثل حسد، بخل، کبر و غیره، اگر کسی این صفات را داشت باید بداند که این صفات وارد عالم نور و بهشت نمی شود بلکه برای ورود حتما باید این صفات پاک بشود. شرک و کفر صفت ظلمانی است. اعمال انسان، اخلاق انسان و کفر و شرک انسان صفات ظلمانی اند، حتی اگر شرک، شرک خفی هم باشد با این که شرک مغفور است ولی در بهشت جایی ندارد. ما دو جور شرک داریم، یک شرکی است که بخشیده نمی شود «

إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَ يَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشاء



»(نساء/48) و یک شرکی است که خدای متعال می بخشد و از تعبیر به شرک مغفور می شود مثل ریا ولی اینها هم حجاب های ظلمانی اند و انسان را در تاریکی قرار می دهند.

«

اللَّهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْض



»(نور/35)، عالم نور الهی در عالم ما تنزل پیدا می کند، «

فِي بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَع



»(نور/36) تا می آید در خانه های نبی اکرم. پس اینگونه حجاب های ظلمانی انسان را از عالم نور جدا می کند و انسان در ظلمات قرار می گیرد. پس همه اینها حجاب انسان می شود و این یک جنس از حجاب است. شرک انسان، غفلت، صفات رذیله و گناهان انسان به معنای وسیع خودش حجاب های ظلمانی انسان هستند که بین او و خدای متعال، بین او و حقایق عالم و بین او و خودش فاصله می اندازند. یعنی انسان را از خودش هم غافل می کنند و آدم عوالم وجودی خودش را نمی تواند ببیند و در تاریکی قرار می گیرد. این یک نوع حجاب هست. به یک تعبیر دیگر گناه حجاب است، صفت حسد و شرک و کفر و عناد با خدای متعال حجاب های ما هستند که نمی گذارند انسان حضور حضرت حق را احساس کند. پس غفلت از خدای متعال حجاب ظلمانی است.

حجاب نورانی هم معانی مختلفی دارند. یک معنایش درجات عبادت انسان است. انسان وقتی وارد وادی عبادت می شود و خشوع و خضوع می کند، وارد وادی نور شده است ولی درجات عبادت حجاب های نورانی اند.