باید صبر کنی «

وَ لَا تَكُنْ كَصَاحِبِ الْحُوتِ



» مثل حضرت یونس نباش که عجله کرد. یا در جایی دیگر می فرماید: «

وَ اصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ



»(طور/۴۸) صبر کن! خدای متعال حکمش صادر می شود «

فَاصْبِرُوا حَتَّى يَحْكُمَ اللَّهُ بَيْنَنَا وَ هُوَ خَيْرُ الْحَاكِمِينَ



»(اعراف/۸۷) تردید نکن، حکم الهی محقق می شود ولی باید صبر کنی. در مقابل چه چیزی حضرت باید صبر کند؟ در مقابل هجوم به بیت، در مقابل سقیفه، در مقابل عاشورا و آمدن بنی امیه و بنی عباس.

خب اسلام چه می شود؟ «فَاصْبِرْ» صبر کن ما کار خودمان را می کنیم. گاهی به پیامبر خدا می فرماید: پیامبر ما! «

ذَرْنِی وَ مَنْ خَلَقْتُ وَحِیداً



» آنی که من خودم خلقش کردم را واگذارش کن به من، تو نگران نباش. «

وَ جَعَلْتُ لَهُ مالًا مَمْدُوداً



»(مدثر/۱۲،۱۱) تو کار خودت را بکن، گاهی می فرماید: پیامبرما! تو سجده خودت را بکن و عالم را ببر جلو، با سجده خودت عالم را سیر بده و این دشمنان هم مقابل تو می ایستند. «

أَ رَأَيْتَ الَّذِي يَنْهى



» «

عَبْداً إِذا صَلَّى



» وقتی شما می خواهی نماز بخوانی و عالم را تبدیل به مسجد کنی، این ها مقابلت می ایستند و می خواهند عالم را میکده کنند و نمی گذارند تو کارت را انجام بدهی.

«

أَرَأَيْتَ الَّذِي يَنْهَى



» «

عَبْدًا إِذَا صَلَّى



» «

أَرَأَيْتَ إِنْ كَانَ عَلَى الْهُدَى



» «

أَوْ أَمَرَ بِالتَّقْوَى



»(علق/۹-12) شما می خواهی عالم را با تقوای خودت مامور کنی، شما می خواهی تقوا و خداپرستی را در عالم بسط بدهی اما آن ها می خواهند بت پرستی راه بیاندازند، شما می خواهی مردم را هدایت کنی اما آنها می خواهند همیشه تاریک باشد چون در تاریکی فرق بین طلا و خز فهمیده نمی شود. وقتی چراغ را خاموش کردی در ظلمت ممکن است امیرالمومنین و معاویه یکی بشوند، البته العیاذ بالله. آنها می خواهند هوا تاریک باشد تا در تاریکی کلاه مردم را ببرند. در این فضای تاریک می شود همه را قالب کنی و دیگر گوساله سامری هم قیمت پیدا می کند.

پس این یک طرح دراز مدت است و آنقدر هم طرح سنگین و دشواری است که دشواریش هم روی دوش این پیامبر است و ایشان باید پایداری کنند تا این طرح به نتیجه برسد. یکی از پایداری هایشان می شود عاشورا، اصلا قابل تصور است که خدای متعال وقتی قرآن را به پیامبر نازل می کند، می فرماید: پیامبر ما صبر کن. دارد به پیامبر می گوید: ای پیامبر عاشورا هست البته حضرت هم این را می دانند چون جزئیات این طرح در قرآن وجود دارد. همه خصوصیات عاشورا در قرآن است، همه خصوصیات صفین و جمل و نهروان و داستان سقیفه و خانه نشین شدن و داستان صدیقه طاهره و داستان بنی عباس و بنی امیه و… در قرآن آمده است.

پس وقتی حضرت قرآن را می بیند، همه این طرح را هم می تواند ببیند ولی به این پیامبر هم وعده قطعی دادند و می گویند: صبر کن! چه عجله ای داری؟ «

وَ اصْبِرْ حَتَّى يَحْكُمَ اللَّهُ وَهُوَ خَيْرُ الْحَاكِمِينَ



» به این پیامبر می گویند: پیامبر ما! باید صبر بکنی، پس آمدن در این طرح یعنی همین، یعنی به وسعت این طرح باید صبر بکنی، البته صبر ما با صبر آنها فرق می کند. گاهی در روایات خواستند ما را مدح کنند، گفتند: «

إِنَّا صُبَّرٌ وَ شِيعَتُنَا أَصْبَرُ مِنَّا



»(8) ما صابر صابر صابریم و شیعیانمان از ما هم بهتر صبر می کنند، چون ما می فهمیم چه خبر است اما آنها نمی دانند و نقشه دستشان نیست. خواستند ما را مدح کنند والا حقیقت این است که صبر آنها صبر اصلی است. بچه ای که دستش در دست پدرش است وقتی حادثه های تلخ پیش می آید آرام است چون دستش در دست پدر است و در حقیقت آن کسی که صبر واقعی می کند، باباست.

اگر او صبر نکند، احدی نمی تواند. اگر امیرالمومنین صبر نکند، سلمان نمی تواند صبر کند و اصلا او در موج این فتنه غرق می شود. اگر حضرت زهرا سلام الله علیها صبر نکنند، ابوذر آنجا کاره ای نیست بنابراین باید صبر کنیم، البته صبر ما آسان است. چرا؟ چون در کنار امام هستیم. اگر کنار امام بودید صبرتان آسان می شود، بیرون از طرح امام بودید، عجله و شتاب می کنید و دنبال میوه قبل از وقت هستید، مثل طفلی که وارد باغ می شود و شکوفه را می کَنَد، اگر بگویی آقا این می خواهد سیب بشود، صبر نمی کند. مدام می آید نگاه می کند سیب شده یا نه، حالا اگر کال هم باشد یک دندان به آن می زند و بالاخره یک کلکی سرش می آورد و نمی گذارد این میوه به بار بنشیند. اما باغبان می داند شش ماه باید صبر کنی و مثلا در فصل پاییز این میوه می رسد.

ما باید دستمان را به دست حضرت بدهیم و با ایشان صبر کنیم «

فَاستَقِم کَما أُمِرتَ وَ مَن تابَ مَعَکَ



»(هود/۱۱۲) معنایش همین است یعنی در طرح حضرت ما هم باید صبر کنیم تا این طرح به بار بنشیند. اگر به ما گفتند: عاشورا سر راه است صبر می کردیم؟ حاشا و کلا. آن وقت برای آنهایی که اهل سِر اند پرده را بالا می زنند و می گویند: عاشورایی هست و صبر می کنند. پس این طرح یک طرح عظیم است که مراحلی دارد. یک مرحله اش تا قبل از ظهور است، یک مرحله اش ظهور است و بعد هم مرحله رجعت و قیامت است.

بنابراین یک طرح کوچک نیست و ما اگر بخواهیم در آن قرار بگیریم، باید بزرگ شویم و تا بزرگ نشویم اصلا نمی توانیم در این طرح باشیم و آن را زخمی و خراب می کنیم. به تعبیر دیگر در این طرح بزرگ الهی که قرآن مراحلش را بیان می کند، جایگاه امام زمان کجاست؟ خدای متعال این امام را کجای طرحش قرار داده است؟

ان شاء الله این را فردا عرض می کنم. نقش محوری و کلیدی امام زمان در این طرح عظیم و در قرآن به خوبی توضیح داده شده، امام زمان بقیه الله خدا برای نبی اکرم است، امام زمان معجزه غیبی و کلمه غیبی الهی برای نبی اکرم است، امام زمان آن ضحایی است که نور نبی اکرم در وجودش تجلی می کند. آن نهار و روزی است که نور امیرالمومنین و نبی اکرم در ایشان تجلی می کند و فجر عالم است. حالا عناوینی که در قرآن برای حضرت ذکر شده را عرض میکنم آن وقت در این طرح بزرگ نقش حضرت و جایگاه امام زمان را باید پیدا کرد و ما باید در کنار حضرت بایستیم و معیت با حضرت یعنی معیت در آن طرح عظیم.

دو مرحله از بحث را عرض کردم، اول این بود که ما همه ثمره عمرمان و نه فقط ماه مبارک رمضان باید همراهی با امام باشد و همراهی با امام به تبعیت قلب، به تسلیم بودن قلب، به تبعیت برنامه و رأی و فراهم آوردن امکانات است. دوم این که این همراهی در طرحی عظیم رخ می دهد و این طرح عظیم طرحی است که خدای متعال به وسیله وجود مقدس نبی خاتم و اهل بیت می خواهد در عالم محقق کند و جایگاه امام زمان هم در این طرح معلوم است. آن وقت اگر معلوم شد جایگاه حضرت کجاست، معلوم می شود که معیت و همراهی با امام زمان در این طرح یعنی چه، که ان شاء الله در جلسه بعد محضرتان عرض می کنم.