یکی از اوصاف خدای متعال رحمانیت است، رحمانیت را در روایت معنا کرده اند به اینکه خداوند رحمت عام دارد و به کفار هم می بخشد. کفار از دست خدا می گیرند ولی در عین این که سر سفره خدا نشستند، خدا را منکر هستند. خدای متعال رحیم هم است ولی رحیمیت او برای مؤمنین است و رحمت خاصی به مؤمنین دارد، ولی رحمانیت یعنی به کفار هم می دهد. اینها سر سفره خدای رحمان نشستند اما همین خدا را هم انکار می کنند و به او کفر می ورزند.

خداوند می فرماید: اگر نبود که مردم یک امت و با یک دین و مکتب می شدند، به کسانی که کافر به رحمان هستند اینقدر می دادیم که سقف خانه های خودشان را از هم نقره بسازند. روایت این آیه را اینطور معنا کرده است، فرمود: «

لَوْ لا أَنْ يَكُونَ النَّاسُ أُمَّةً واحِدَةً



» یعنی اگر بیشتر به آنها می دادیم شما مؤمنین دیگر تحمل نمی کردید و شما هم کافر می شدین!

یک آیه ای در قرآن است که ظاهر آن خطاب به نبی أکرم است، ولی در واقع خطاب به ماست، البته نسبت به خود حضرت هم یک معنایی دارد. می فرماید: «لا تَمُدَّنَ‏ عَيْنَيْكَ‏»(طه/131) دو چشم خودتان را ندوزید و نگاه خودتان را امتداد ندهید، «

إِلى‏ ما مَتَّعْنا بِهِ أَزْواجاً مِنْهُمْ زَهْرَةَ الْحَياةِ الدُّنْيا



» چرا که ما به گروه های مختلف کفار جلوه هایی و شکوفه هایی از دنیا دادیم، ولی همه آنها شکوفه های دنیا است که بعد هم به سرعت جمع می شود، شما چشم خودتان را امتداد ندهید برای شکوفه هایی که برای آنها باز کردیم، «لِنَفْتِنَهُمْ فِيه‏» این فتنه و امتحان آنها است، «

وَ رِزْقُ رَبِّكَ خَيْرٌ وَ أَبْقى



» آن رزقی که خدا در عالم برای شما قرار داده است خیلی از این چیزها بهتر است. الان هم اگر شما چشم خودتان را از دنیای آنها ببندید آن رزق خیر را کنار خودتان می بینید.

خیلی اوقات که آدم نعمت های خدا را نمی بیند بخاطر این است که به چیزهایی که نباید نگاه کند نگاه می کند، پس از آن رزقی که کنار دست خودش است محروم می شود. «

وَ رِزْقُ رَبِّكَ خَيْرٌ وَ أَبْقى



» خدای متعال برای شما روزی بهتر از آنها در نظر گرفته است، پس چشم خودتان را ندوزید. روزی که خدا برای شما در نظر گرفته است در همین دنیا هم خیلی بهتر از این شکوفه های دنیا است که برای آنها باز می شود، احتیاج به آخرت هم نیست، به شرط این که آدم چشم خودش را ندوزد، اگر چشم خودش را دوخت به آن جلوه ها، از رزق خودش محروم می شود.

در یکی از جنگ ها که شاید جنگ حُنین بود، غنائمی بدست آمد که حضرت آن را تقسیم کردند، گویا سهم انصار کم شد. آنها از پیغمبر خدا گلایه کردند، پیغمبر خدا هم یک جمله ای فرمودند که خیلی عجیب است، فرمودند: من برای شما و آن غنائم برای آنها! پیغمبر اینقدر نمی ارزد؟! من در بین شما و در کنار شما هستم. آیا طلا و نقره و مرکب جنگی بهتر از پیغمبر است؟! ولی چشم آدمی که دنبال آن است این پیغمبر را دیگر نمی بیند، «

وَ رِزْقُ رَبِّكَ خَيْرٌ وَ أَبْقى



»(طه/131) خدای متعال رزق های خیلی بهتری گذاشته است.

علی أی حال در این آیه ای که خواندم خدای متعال می فرماید اگر نبود که شما تحمل نمی کردید و ایمان خودتان را از دست می دادید به کفار بیش از اینها می دادیم، این که می بینید یک مقدار سفره آنها را تنگ کردیم چون شما تحمل نمی کنید، همچنین در این آیه ای که خواندم می فرماید روزی شما بهتر از همه آنچه است که به آنها دادیم، پس غفلت نکنید.

«

قُلْ مَتاعُ الدُّنْيا قَلِيلٌ وَ الْآخِرَةُ خَيْرٌ لِمَنِ اتَّقى



»(نساء/77)، همه متاع دنیا اندک است و آخرت برای کسانی که اهل تقوا هستند بهتر است، این آخرت در همین دنیا برای موحدین حاصل می شود. کسی که وارد ولایت امام شد، وارد وادی آخرت شده و از همینجا وارد بهشت شده است.