برای نمایش محتوای مربوطه روی عنوان نوشته زیر کلیک نمایید
( عنوان زیر لینک به فهرست مربوطه در داخل نوشته اصلی می باشد)
أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيم بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيم الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِين وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّاهِرِين وَ اللَّعْنَةُ عَلَى أَعْدَائِهِم أَجْمَعِين . در چند جلسه گذشته اشاره کردیم که بین ما و خدای متعال حجاب ها و پرده هایی است. گرچه خدای متعال حجاب ندارد و هیچ چیزی نمی تواند حجاب خدای متعال باشد ولی ما در حجاب قرار می گیریم و محجوب از خدای متعال می شویم. حتی در قیامت هم یک عده ای اینطوری اند و این یکی از سخت ترین عقاب های آخرت است، «
كَلَّا إِنَّهُمْ عَنْ رَبِّهِمْ يَوْمَئِذٍ لَمَحْجُوبُون
»(مطففین/15) در آخرت هم در حجاب از پروردگارشان هستند. در دنیا سر و کارشان با مخلوقات بوده در آخرت هم سر و کارشان با مخلوق است.
«
وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيد
»(ق/16) ما از رگ گردن به خداوند نزدیکتر هستیم. گاهی قرآن می فرماید: خدای متعال به انسان از خودش هم نزدیکتر است «
وَ اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ يَحُولُ بَيْنَ الْمَرْءِ وَ قَلْبِهِ
»(انفال/24)، خدای متعال بین ما و قلب خودمان حائل است. یعنی اگر حتی خودتان را دوست می دارید این لطف خداست. این تعبیر دقیقی نیست اما یعنی اگر خدای متعال خودش را کنار بکشد آدم از خودش هم متنفر می شود.
ما از این خدایی که از ما به ما نزدیکتر است، «بكُلِ شَيْ ءٍ مُحِيط»(فصلت/26) و به همه عالم احاطه دارد، در حجاب هستیم و هرچه می خواهیم او را نزدیک ببینیم و با او نجوا کنیم نمی شود. اما اگر این حالت بماند در آخرت هم ممکن است همین طور باشد. یعنی انسان هرچه تلاش کند نتواند به خدای متعال در آخرت هم نزدیک شود و احساس قرب کند.
فرصت دنیا فرصت قرب به خدای متعال و فرصت برداشتن این موانع و حجاب ها است، تا انسان خودش را در جوار رحمت خدای متعال ببیند و با خدا زندگی کند نه با مخلوقات. به قول یک عزیزی می گفت ما با خدا زندگی نمی کنیم با پول خدا زندگی می کنیم. اگر پول در جیبمان باشد آرام هستیم اما اگر نباشد مضطرب هستیم، در حالی که خدای متعال ما را اداره می کند و اینها که برای ما کاری انجام نمی دهند. اما این فاصله هایی که باید کم بشود و این حجاب هایی که بین ما و خدای متعال است، چه چیزهایی است؟ یک حجاب هایی حجاب های ظلمانی هستند، یعنی آدم در تاریکی قرار می گیرد و در ظلمت است. خاصیت ظلمت هم احساس خوف و خطر، رنج و تنهایی و ضیق و فشار است که در قرآن گاهی توضیح داده شده است.