أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيم  بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيم  الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِين  وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّاهِرِين  وَ اللَّعْنَةُ عَلَى أَعْدَائِهِم  أَجْمَعِين . اشاره کردیم که در فرصت کوتاه دنیا که بسیار زودگذر است ما باید تلاش کنیم که در صراط مستقیم و صراط بندگی خدای متعال وارد بشویم و موانع و حجاب هایی را که بین ما و خدای متعال است که عمدتا هم خودمان آن ها را ایجاد کردیم برداریم، تا به قرب خدای متعال راه پیدا کنیم، به محبت الهی برسیم و به مقام توحید و اخلاص در محبت خدای متعال دسترسی پیدا کنیم.

از آثار ائمه استفاده کرده اند که بعضی از حجاب هایی که بین ما و خدای متعال است، حجاب های ظلمانی هستند، یعنی آدم در عالم تاریکی و در ظلمت قرار می گیرد و این ظلمات و تاریکی ها مانع رسیدن به خدای متعال و محبت او و درک حقیقت توحید می شود. این حجاب های ظلمانی؛ گناهان ما صفات زشت و رذیله مثل حسد، بخل، تکبر، محبت دنیا و امثال اینها هستند. همچنین شرک و کفر هم حجاب های تاریک اند، ولی اصل حجاب های ظلمانی که در قرآن شاید مکرر توضیح داده شده ائمه نار و اولیاء طاغوت اند. به تعبیر قرآن، آن طواغیتی که طغیان کرده و بقیه را هم به طغیان دعوت می کنند، اصل حجابهای ظلمانی اند و محیط ولایت آنها محیط ظلمت و کفر است.

اولیای طاغوت کفر و صفات بد و همچنین اعمال ناشایست را اقامه می کنند، کما این که امام اقامه عدل و معروف می کند «

أَشْهَدُ أَنَّكَ قَدْ أَقَمْتَ الصَّلَاة



». امام خیمه دین را به پا می کند و عمود این خیمه نماز است و مردم اگر به امام گره خوردند اهل ذکر و صلات می شوند. پس همه زندگیشان می شود عبادت و همه محیط زندگی و حتی بازارشان می شود محل عبادت خدا و مسجد. در مقابل اینها اولیای طاغوت هستند که محیط ولایتشان تماما محل فسق و کفر و شیطنت است، به تعبیر دیگر یک میکده بزرگ و یک گورستان عظیم به اندازه دنیا درست می کنند و قلوب همه را می میرانند. در حالی که محیط ولایت امام محیط طیبه است، پس هرکسی به امام رسید قلبش زنده می شود، «السَّلَامُ عَلَى مُحْيِ الْمُؤْمِنِين»  امام زنده کننده دل و جان مومن است.

پس انسان باید از این حجاب های ظلمانی نجات پیدا کند، یعنی از ولایت ائمه نار، اولیاء طاغوت، دشمنان نبی اکرم و اهل بیت و شیطان های انسی و جنی که بنای دشمنی با دین خدا و اولیاء الهی را دارند. بنابراين همه بدی ها و گناهان و صفات رذیله برای این محیط است. در روایت نقل شده که فرمودند: «

وَ عَدُوُّنَا أَصْلُ كُلِّ شَرٍّ وَ مِنْ فُرُوعِهِمْ كُلُّ قَبِيحٍ وَ فَاحِشَةٍ



»(1)، دشمن ما ریشه همه بدی هاست و هر بدی و فحشایی از فروع دشمنان ماست.

اما اگر کسی از وادی ولایت آنها خارج شد و دل و قلب او رو به حضرت حق آورد و به انبیاء و اولیاء معصوم الهی رو کرد، از وادی ظلمات خارج می شود. کسی که به امام رسید و قلبش همراه امام شد این آدم از وادی ظلمات بیرون آمده، ولی این ابتدای راه و اول راه است. همه کسانی هم که مومن می شوند و ولایت امام را قبول می کنند، همه شان اهل بهشت اند. ممکن است سختی هایی در راهشان باشد ولی بی تردید همه اهل بهشت اند.

در سوره مبارکه «ص» آمده که وقتی طغیان گران و پیروانشان وارد جهنم می شوند، یک گفتگویی بین آنها صورت می گیرد. پس هرچه به دور و برشان نگاه می کنند، می بینند آن هایی که خیال می کردند اهل سعادت و اهل بهشت اند وارد جهنم می شوند. یعنی آن هایی که خودشان را صف اول بهشت می دانستند وارد جهنم می شوند. بعد هرچه نگاه می کنند، می بینند این محبین اهل بیت و مومنینی که آنها جزو اشرار و شرور ها به حسابشان می آوردند، هیچ کدامشان در جهنم نیستند. پس از همدیگر می پرسند: «

ما لَنا لا نَرى  رِجالًا كُنَّا نَعُدُّهُمْ مِنَ الْأَشْرار



»(ص/62)، چرا آن شخصیت هایی که ما آنها را جزو اشرار می دانستیم در جهنم نمی بینیم؟! «

أَتَّخَذْناهُمْ سِخْرِيًّا أَمْ زاغَتْ عَنْهُمُ الْأَبْصار



»(ص/63)، آیا اینها در جهنم اند و ما آنها را نمی بینیم یا این که نه ما اشتباه می کردیم و آنها اهل نجات بودند؟!

ذیل این آیه روایتی است که من آن را در تفسیر صافی دیدم؛ امام صادق علیه السلام فرمود: آنها هرچه چشم می گردانند حتی یکی از آن ها را در جهنم نمی بینند. آن ها منتظر بودند که خودشان بهشتی بشوند و ما جهنمی، اما دیدند برعکس شده و حتی نمی توانند یکی از شما را پیدا کنند!