بنابراین فضای غفلت نباید روزهای آخر را از ما بگیرد. باید کاملا مراقبه کنیم و اعمال غیر ضرور را کنار بگذاریم و طبق فرمایش امام رضا ارواحنا فداه به کارهای مهم بپردازیم و خودمان را برای ماه مبارک رمضان مهیا کنیم. از عباداتی که در این ایام خیلی باید به آن بپردازیم که توصیه هم شده، مواسات با مؤمنین است. یکی از عبادات بسیار مهمی که در معارف ما آمده و از آن غفلت شده و یعنی کمتر به آن می پردازیم همین است. ابواب گسترده ای از روایات ما راجع به حقوق مؤمنین بر همدیگر و ارتباط مؤمنین با یکدیگر است. یکی از عبادات مهمی که ما در این ماه و در این شرایط سخت می توانیم به آن توجه کنیم و بخشی از فرصت خودمان را صرف او بکنیم، این است که به حل گرفتاری های مؤمنین بپردازیم و این جزو عبادات بسیار بزرگ است. این هم باید در حد مواسات باشد.

ما یک انفاق و یک مواسات و یک ایثار داریم؛ انفاق یعنی انسان بخشی از دارایی را که دارد حق دیگران می داند و خرج جامعه مؤمنین می کند. مواسات یعنی برادری کردن، یعنی مشکل او را با مشکل خودت یکی می بینی، فرض کنید اگر یک مؤمنی بیماری داشته باشد و لباس نو نداشته باشد، طبیعتا درآمدی را که دارد خرج بیماریش می کند و لباس نو خریدن را به تأخیر می اندازد، اگر یک مؤمنی بیمار است و درآمد ندارد و من هم لباسم کهنه است، خوب است که این پول را خرج بیماری او بکنم این می شود مواسات. ایثار از این هم بالاتر است، ایثار همانی است که از اهل بیت علیهم السلام نقل شده که در سوره مبارکه هل أتی آمده «

وَ يُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى  حُبِّهِ مِسْكيناً وَ يَتيماً وَ أَسيرا



»(انسان/۸) سه روز با آب افطار می کنند، حتی حسنین که به حسب ظاهر خردسال هستند. امیرالمؤمنین گندم یا جو را قرض کردند و صدیقه طاهره سلام الله علیها آرد کردند و نان پختند و این نان را به مسکین و یتیم و اسیر می دهند و خودشان گرسنه می خوابند، این می شود ایثار.

ایثار برای خواص است. مواسات یعنی برادری کردن. این مواسات یا انفاق موضوعش فقط مال نیست. در ذیل آیه شریفه «

وَ مِمَّا رَزَقْناهُمْ يُنْفِقُون



»(بقره/۳) که متقین از رزق خودشان انفاق می کنند فرمود «مِمَّا عَلَّمْنَاهُمْ يَبُثُّون »(1) خدا علمی بهشان داده و این علم را به دیگران منتشر می کند. خداوند فهمی بهشان داده و این را در گرو خودش نمی گیرد و سعی می کند دیگران را هم سر این سفره بنشاند. بنابراین رزقی که ما باید مواسات بکنیم اعم از مال و آبرو و جان است. مواساتی که بین مؤمنین است، یک مواساتی است که مبتنی بر اخوت ایمانی است؛ یعنی برادری ایمانی اقتضا می کند.

فرمود «

الْمُؤْمِنُ  أَخُ  الْمُؤْمِنِ  لِأَبِيهِ وَ أُمِّهِ أَبُوهُ النُّورُ وَ أُمُّهُ الرَّحْمَة



»(2) هر مؤمنی با مؤمن دیگر برادر و پدر و مادری است و در یک جا به هم گره می خورند و از یک رشته نور خلق شدند و در یک دامن رحمت تربیت شدند. این رابطه اخوت بین مؤمنین ایثار و فداکاری را اقتضاء می کند. آیا خدای متعال نمی توانست خودش مستقیم نیازهای ما را جبران کند؟ پس چرا از ما خواسته که با هم مواسات کنیم؟ من مالم را در اختیار دیگری قرار بدهم و او آبرویش را در اختیار من قرار بدهد و یکی علمش را وسط بگذارد و توانایی ها و مهارت هایش را وسط بگذارد. الان جامعه پزشکی ما از دانششان برای مواسات دارند استفاده می کنند، این هم مواسات است، مواسات که فقط مالی نیست، سلامتی خودشان را برای حفظ سلامت دیگران در معرض خطر می اندازند.

بنابراین موضوع مواسات همه دارایی های ما را می گیرد. خدای متعال نمی توانست ما را مستغنی بکند؟ این روابط مواسات عامل پرورش دو طرف جامعه است؛ یعنی ما با مواسات رشد می کنیم. مواسات و برادری و انفاق و ایثار عامل رشد انسان و شکوفه های استعدادهای انسان است. این در قرآن آمده که به قوم یهود می گفتند که چرا انفاق نمی کنید؟ می گفتند «

أَ نُطْعِمُ مَنْ لَوْ يَشاءُ اللَّهُ أَطْعَمَه



»(یس/۴۷) ما در کار خدا دست ببریم؟ خدای متعال اگر می خواست اینها را سیر می کرد. خدای متعال اینها را گرسنه گذاشته، به چه دلیل بروم اینها را سیر کنم؟

این یک شبهه است، این غیر از انسان بازار امروزی است که می گوید اصلا مواسات بی معناست و هرکسی باید به دنبال منافع شخصی خودش باشد، در این تضاد منافع یک منفعت کل حاصل می شود. سوال این است که خدای متعال چرا خودش اینها را سیر نکرده، مگر نمی توانست؟ این را خدای متعال مکرر جواب داده، در مورد جهاد می فرماید «

إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ يَنْصُرْكُم



»(محمد/۷) نه این که خودم نمی توانم، خدای متعال اگر می خواست خودش بر همه دشمنان غالب می شد ولی می خواهد شما را مورد ابتلاء قرار بدهد، این ابتلاء بستر رشد شماست. خدای متعال به هر کسی یک دارایی هایی داده و بعد می گوید این دارایی را وسط بگذارید و با همدیگر مواسات کنید، یکی آبرو دارد، یکی مال دارد، یکی علم دارد و یکی قدرت دارد، اینها را باید بگذاریم وسط و جمع المال بشویم.

در دوران انتقال قدرت از بنی امیه به بنی العباس، شیعیان کوفه آمده بودند که آقا ما آماده هستیم، شما پا وسط بگذارید تا کار به دست شما اهل بیت بیافتد، حضرت یک سؤال از او کرد و فرمود آیا شما جمع المال شدید و اگر نیاز داشته باشید دست در جیب رفیقتان می کنید؟ در بعضی روایات دارد که حق دارید بروید در خانه رفیقتان و از همسرش کیسه سر به مهر شده سکه طلایش را بگیرید و به اندازه نیازتان بردارید. عرض کرد نه، حضرت فرمود پس حالا که در مالتان بخیل هستید در جانتان بخیل تر هستید.

از ما مواسات می خواهند و این مقدمه ظهور است، زمان ظهور زمانی است که جامعه بازار که در آن هر کسی به دنبال منافع شخصی خودش است به جامعه مواسات و برادری تبدیل می شود. بنابراین باید با همه وجود در این مال مواسات کنیم. یک نکته دیگر هم این است که مواظب باشیم این طرح مواسات ما رخنه پوش دنیای مدرن نباشد، یعنی طرح هایی که دولت های مدرن جلو می برند، یک رخنه هایی دارد. وظیفه حرکت جهادی ها این نیست که آن رخنه ها را پر بکند، باید یک طرح بزرگتری بدهند و به تعبیر حضرت آقا یک رزمایشی باشد. رزمایش تمرین یک کار بزرگ است که مقدمه دولت اسلام است.

اگر حکمرانی می خواهد اسلامی بشود، اگر می خواهد جامعه بعد از انقلاب اسلامی و نظام اسلامی به دولت و جامعه اسلامی برسد، این طرح مواسات باید به حدی گسترش پیدا بکند که جای ساز و کارهای مدرن را پر بکند و یک الگوی جدیدی برای روابط اجتماعی و برای جامعه مؤمنین باشد و جامعه مؤمنین را از این زندانی که روابط دولت های مدرن و الگو هایی که در عالم ایجاد کردند رها سازیم.