نکته دیگر این که ما باید نیازهایمان را تهذیب و پاکسازی کنیم، ما یک سلسله نیازهایی داریم که این نیازها نیازهای درستی نیستند. فرض می کنیم انسانی معتاد شده و الان نیاز به مواد مخدر دارد ولی این نیاز، نیاز خوبی نیست و نباید به این نیاز دامن زد و این نیاز را پرورش داد. یک سری نیازهای ما باید حذف بشود چون بیخود این نیازها را ایجاد کردیم. الان ببینید قدرت های مادی در عالم ذائقه بشر را ذائقه دنیایی کردند. واقعا یک سلسله نیازهایی برای ما ایجاد کردند که اصلا آن نیاز نیست. غریزه انسان اینقدر نیاز به دمیدن ندارد، چون هرچه در آن بدمی پر نمی شود «

يَوْمَ نَقُولُ لِجَهَنَّمَ هَلِ امْتَلَأْتِ وَ تَقُولُ هَلْ  مِنْ  مَزِيدٍ



»(ق/30). این جهنم که انقدر دمیدن نمی خواهد! این جهاز هاضمه انسان انقدر دمیدن نمی خواهد که دویست رقم برایش شما ماست و پنیر درست بکنید با طعم های مختلف! اینها نیازهای مصنوعی ایجاد کردن است.

یک سلسله نیازها در ما پیدا می شود که این نیازها را باید حذف کنیم. چون اگر بود همین ها را از خدا می خواهید. ممکن است آدم به زبان هم نیاورد اما زبان دلش این است و از خدا همین ها را می خواهد. آن وقت به همین اندازه به آدم عطا می شود چون به اندازه ای که می خواهی به تو می دهند.

پس یک سلسله نیازها باید حذف بشود و یک سلسله نیازهای دیگر باید در انسان ایجاد بشود. ما نیاز با خدای متعال نجوا داریم، ما بهشت را با درجات بهشت می خواهیم. ما برای شصت سال و هفتاد سال خلق نشدیم بلکه ما قرب و محبت الهی و مقام رضوان را می خواهیم. این چیزهایی است که ما از آن غافلیم. این نیازها باید در انسان ایجاد بشود و شکل بگیرد و رشد کند.

یک سلسله نیازها باید محدود بشود و یک سلسله نیازها باید بیشتر پرورش پیدا کند. به عنوان مثال عرض می کنم، این عکس های کاریکاتوری ای که از آدمها می کشند را دیدید، چشم دارد، گوش دارد، بینی دارد ولی مثلا نسبت هایش را تغییر می دهند. چشمش می شود به اندازه یک کشمش اما بینیش می شود به اندازه خیلی بزرگتر، این تغییر خوب نیست چون هر چیزی به اندازه خودش و در جای خودش باید قرار بگیرد. یک سری از نیازهایی که ما داریم باید حذف بشوند، چون نیازهای شیطانی است و شیطان هم هوس ایجاد می کند. یک سلسله اش باید رشد کنند و ما تلاش کنیم این نیازها در ما فعال بشوند. ما باید تلاش کنیم یک جوری بشود که ما نیاز به انس با خدای متعال پیدا کنیم و شبها خوابمان نبرد. شب تا صبح منتظر این باشیم که کی وقت آن می شود که ما نیمه شب بلند شویم و با خدای متعال نجوا کنیم. کی فرصت می شود ما قرآن بخوانیم.

وجود مقدس نبی اکرم نزدیک وقت نماز که می شد می فرمود: «أَرِحْنَا يَا بِلَال »(3)، من را راحت کن. یعنی منتظر بودند کی اذان بشود و در محراب بروند، حضرت همیشه مشغول به ذکرند ولی به این ذکر خاص مشتاق بودند. «

قُرَّةُ عَيْنِي فِي الصَّلَاة



» همه چشم روشنی من در نماز است. این نیازها را ما باید در خودمان فعال کنیم. یک نیازهایی است که ما اصلا از آن بی خبریم و باید در ما پیدا بشود و اگر پیدا شد خدا اجابت می کند. اگر تشنه آن رحمت الهی شدیم، «

مَنَاهِلَ الرَّجَاءِ إِلَيْكَ مُتْرَعَة



» چشمه ها برای امیدواران جوشان است. «

وَ مَوَائِدَ الْمُسْتَطْعِمِينَ مُعَدَّةٌ



»، اگر کسی این طعام ها این رزقها را از خدای متعال می خواست سفره ها آماده است. پس یک سلسله نیازهای بزرگ باید در ما شکل بگیرد و یک سلسله نیازها باید حذف بشود، یک سلسله نیازها هم باید آرایش و کم و زیاد بشود. به تعبیر دیگر ما باید نیازمندی های خودمان را تهذیب بکنیم.