حضرت می فرمایند: اینهایی که به امام می رسند و وارد بیت النور امام می شوند، اهل ذکر می شوند و کارشان به جایی می رسد که گویا عالم برزخ و آن طول عالم برزخ و وقوف طولانی آن عالم را دیده اند. قیامت وعده های خودش را برای آنها محقق کرده و آنها برای دیگران هم پرده برمیدارند و می گویند قیامت اینطوری است. پس اگر کسی به امام رسید و وارد وادی ولایت شد، اهل ذکر شده و غفلت هایش برداشته می شود. چنین کسی دائم با خدا و دائم اهل بندگیست و نه تنها دیگر معصیت از او صادر نمی شود بلکه تجارت و خوابش هم می شود عبادت و  همه پرده ها از جلوی چشمش کنار می رود.

در خطبه متقین امیرالمومنین حضرت یکی از اوصافی که برای متقین بیان می کنند این است که اگر کسی به امام رسید و با امام حرکت کرد، می شود متقی. پس اگر بیرون از ولایت امام حرکت کنی متقی نیستی و نماز هم بخوانی به درد نمی خورد، اما وارد وادی ولایت امام بودی خواب تو هم تقواست. تقوا یعنی رعایت حدود خدا را کردن. خدای متعال امام را قرار داده و گفته با امام باشید. کسی با امام بود متقی است و کسی که از امام جدا شد متقی نیست.

سلمان وقتی با امیرالمومنین حرکت می کرد فقط یک رد پا از آنها باقی می ماند. یعنی او قدم هایش را جا پای حضرت می گذارد، چشمش آنجایی می رفت که حضرت می خواهند، گوشش آنی را می شنید که حضرت می خواهند و این معنای متقی است. حضرت می فرمایند: «

وَ الْجَنَّةُ كَمَنْ قَدْ رَآهَا فَهُمْ فِيهَا مُنَعَّمُونَ وَ هُمْ وَ النَّارُ كَمَنْ قَدْ رَآهَا فَهُمْ فِيهَا مُعَذَّبُون



»  گویا بهشت و گویا جهنم را الآن می بینند.

پس اگر کسی به امام رسید اینطوری می شود. آنهایی که به امام می رسند وارد بیت النور امام می شوند. اینها کسانی هستند که «لا تُلْهِيهِمْ»  هیچ چیز لهو آنها نمی شود و دائم مشغول به خدای متعال هستند. اینها در بازار هم باشند لهو آنها نیست، بزرگترین تجارت ها را می کنند ولی غافل نمی شوند. بهترین درس را می خواند ولی غافل نیستند. سخت ترین کارها را می کنند ولی غافل نیستند. همه زندگی اینها می شود ذکر و این خاصیت رسیدن به امام است. برای این افراد پرده ها کنار می رود و حقایق قیامت را الان می بیند؛ حتی بالاتر، پرده ها کنار می رود و انسان اهل رویت خدای متعال می شود. خدای متعال را با چشم سر که نمی شود ببینی ولی با حقیقت ایمان می شود ببینی. از امیرالمومنین نقل شده که «

وَ لَكِنْ رَأَتْهُ الْقُلُوبُ بِحَقَائِقِ الْإِيمَان



»(1)  اگر کسی به امام رسید اهل رویت ایمانی و موحد حقیقی می شود.

پس اگر گفته شده «

كَلِمَةُ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ حِصْنِي



»، یعنی اگر به امام رسیدید در حصن من هستید. امام کلمه توحید و شجره طیبه است و ولایت ایشان بیت النور است. اگر به آنجا رسیدید دائم از این شجره ولایت امام میوه می چینید، «

تُؤْتِي أُكُلَها كُلَّ حِينٍ بِإِذْنِ رَبِّها



» و دائما معارف امام به قلب تان می رسد. البته همه مومنین با امام هستند، ان شاء الله پرده ها کنار برود و ما ببینیم که در محیط ولایت امام هستیم. ولی باید آدم به جایی برسد که پرده ها برود کنار و نور امام را ببیند و با امام خودش راه برود. چنین کسی هیچ وقت در حیرت و شک نیست بلکه اهل یقین است. اگر کسی به نور امام رسید قیامت را هم می بیند، «

وَ حَقَّقَتِ الْقِيَامَةُ عَلَيْهِمْ عِدَاتِهَا



» و قیامت همه وعده هایش را برای آنها محقق می کند، «

فَكَشَفُوا غِطَاءَ ذَلِكَ لِأَهْلِ الدُّنْيَا



» پس آنها پرده قیامت را برای مردم هم برمی دارند و از اسرار قیامت می گویند.

پس کسی که اهل همراهی امام شد می شود اهل یقین و آن وقت دائما این درخت ولایت میوه می دهد و قلوب مومنین از این میوه ها می چینند. فرمود این میوه ها معارف اهل بیت است و دائم قلب آدم نورانی به نور معارف می شود که این بهترین رزق است. یکی از مهمترین رزقها در بهشت رزق معارف است. مومنین از خمر بهشتی که می خورند قلبشان پر از معرفت می شود؛ لذا این که گفته شده «وَلَايَةُ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ حِصْنِي»، یعنی همین. یعنی اگر کسی وارد محیط ولایت حضرت شد، وارد وادی توحید شده که این حصن خداست.

این که در روایات متعدد دارد و فریقین از وجود مقدس نبی اکرم نقل کردند که فرمود: اگر همه مردم بر ولایت تو متفق می شدند، من جهنم را خلق نمی کردم، یعنی همین؛ اصلا جهنم برای آن کسانی است که بیرون از وادی ولایت هستند. این که ما در ماه رمضان مکرر می خواهیم کها «لغَوث الغَوث خَلِصنا مِنَ النارِ یا رب»، یعنی چه؟ در محیط ولایت امیرالمومنین که نار نیست بلکه همه اش بهشت است «

إِنَّ الْأَبْرارَ لَفِي نَعِيم



»(انفطار/13) ، اگر کسی محب امیرالمومنین شد وسط بهشت است. چنین کسی الان هم وسط بهشت است، البته بعدا وارد بهشت آخرت هم می شود. پس این نار چیست؟ این نار برای بیرون رفتن از ولایت امیرالمومنین است، گویا همه ما یک نوعی گرفتار شدیم و چشم و گوش و زبان مان از محیط ولایت امیرالمومنین بیرون رفته است. گناه و صفت رذیله برای خروج از ولایت است، چرا که در محیط ولایت امیرالمومنین که حسد و بخل و کبر نیست.

اگر صفات رذیله در آدم باشد برای این که این صفات در بهشت راه ندارد، باید آدم را پاک کنند. اگر ما یک لقمه حرام هم خورده باشیم و این جزء جسم ما شده باشد، بدانیم که در بهشت راه ندارد. بهشت جای صفت رذیله نیست، لذا در روایات دارد که جلوی بهشت یک نهری است به نام تسنیم، فرمود این نهر تسنیم متعلق به امیرالمومنین است، مثل نهر کوثر که متعلق به وجود مقدس رسول الله است. مومنین قبل از این که بروند در بهشت در این نهر می روند و شستشو می کنند تا حسدشان پاک شود، چون حسد که در بهشت راه ندارد.

صفات رذیله، صفات جهنمی است. شما ببینید کدام یک از ما هستیم که از این صفات خلاص هستیم؟! هر مومنی خیلی از صفات خوب را دارد اما بعضی از صفات بد را هم دارد. در روایات هست که تا مومن کامل نشود همه صفات خوب در او پیدا نمی شود و همه صفات بد از او دور نمی شود. ما باید از همه صفات بد دور بشویم و اگر اینجا تصفیه نشدیم در عالم برزخ ما را تصفیه می کنند تا پاک شویم و به بهشت برویم. بهشت محیط ولایت امیرالمومنین است و آن جا جای صفت بد نیست.

ما چه کار کنیم که بهشتی بشویم؟ اینکه در این شب به خدا التماس می کنید و می گویید «

الغوث الغوث خلصنا من النار یا رب



»، این نار یعنی چه؟ یعنی اگر آدم بیرون از ولایت امیرالمومنین رفته باشد در آتش است. «

وَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَوْلِياؤُهُمُ الطَّاغُوت



»(بقره/257) آنهایی که زیر بار ولایت امیرالمومنین نمی روند، «

يُخْرِجُونَهُمْ مِنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُمات



»  زیر بار اولیاء طاغوت می روند، نتیجه اش هم این می شود که «

أُولئِكَ أَصْحابُ النَّار



». پس هر کسی پایش را از ولایت امیرالمومنین بیرون گذاشت می شود اصحاب النار.