متن زیر تقریر و خلاصه ای از جلسه 207 درس خارج فقه مبحث مکاسب محرمه؛ جناب حجت الاسلام و المسلمین میرباقری است که در تاریخ چهارشنبه 27 آبان 94 برگزار شده است. قابل ذکر است که متن برداشت شاگردان ایشان از مباحث است.

 حضرت امام رحمه الله در توجیه کلام مرحوم شیخ وجهی برای تقدیم ادله حرمت بر ادله مستحبات مبتنی بر مبنای خطابات قانونیه بیان فرموده اند.

ایشان میفرمایند: طبق مبنای خطابات قانونیه، خطاب متوجه طبیعت من حیث هی میشود و به افراد تسری پیدا نمیکند. لذا اطلاق ادله استحباب صوت حسن نیز تسری به افراد پیدا نمیکند. اما اطلاقش در مرحله جعل نیز تنافی با اطلاق ادله حرمت غناء ندارد. در نتیجه در مرحله امتثال باید اقوی ملاکا ملاحظه گشته و به آن عمل شود.

حضرت امام میفرمایند: شاید مرحوم شیخ نیز همین معنا را اراده کرده باشند. خصوصا با توجه به این عبارت ایشان که فرموده اند: «الحاصل أنّ جهات الأحکام الثلاثه- أعنی الإباحه و الاستحباب و الکراهه- لا یزاحم جهه الوجوب أو الحرمه، فالحکم لهما مع اجتماع جهتیهما مع إحدی الجهات الثلاث.»

در مجموع چه با بیان مرحوم شیخ و چه با بیان مرحوم خویی وجهی برای استثناء شدن غناء در مراثی و قرائت قرآن از حرمت ثابت نشد.

غناء در عروسی

استثناء این غناء از حکم حرمت منصوص است و مشهور نیز به آن فتوا داده اند.

تنها بحثی که بین فقهاء در این امر واقع شده است این است که آیا این استثناء یک استثناء حکمی است یا این ادله دلالت بر عدم حرمت غناء دارند.

اما اصل حلیت تغنی مغنیه در مجلس عروسی بدون دخول رجال و مقارنات حرام مورد قبول همه است.

طبق مبنای مشهور، آنچه قابل دفاع است این است که استثناء غناء در شب عروسی استثناء حکمی باشد. دلیل این استثناء نیز روایاتی هستند که جهتا و سندا و دلالتا تمام و اخص از روایات نهی از مطلق غناء و حرمت بیع مغنیه هستند.